«Ανεύρεση στον Παρνασσό ενός νέου για την επιστήμη είδους σαλιγκαριού της οικογένειας Hydrobiida»

Ραδέα Κανέλλα Δρ. Βιολογίας,

Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών

Τμήμα Βιολογίας, Τομέας Οικολογίας και Ταξινομικής, Πανεπιστημιούπολη

Η οικογένεια Hydrobiidae περιλαμβάνει μικρού μεγέθους είδη υδρόβιων Προσωβράγχιων σαλιγκαριών. Τα είδη των γλυκών νερών ζουν σε απομονωμένα ή ημι-απομονωμένα υδάτινα συστήματα, τα οποία δεν είναι ρυπασμένα και έχουν πολύ καλή οξυγόνωση. Στην Ελλάδα έχουν βρεθεί μέχρι σήμερα 63 είδη Hydrobiidae, από τα οποία τα 51, δηλ. ποσοστό 81%, είναι στενότοπα ενδημικά της χώρας. Τα 42 από τα είδη αυτά περιλαμβάνονται στον Ερυθρό Κατάλογο Απειλούμενων Ειδών της IUCN. Ένα νέο είδος που ανήκει στο γένος Daphniola (ενδημικό της Ελλάδας), βρέθηκε σε κρήνη στην περιοχή της Αγόριανης (Επτάλοφος) τον Μάρτιο του 2011. Το νέο είδος, που ονομάσθηκε Daphniola eptalophos, διαφέρει από τα άλλα είδη του γένους στο σχήμα και στις διαστάσεις του κελύφους, στον χρωματισμό του μαλακού σώματος και στη μορφολογία του γεννητικού συστήματος των αρσενικών ατόμων. Ο πληθυσμός της D. eptalophos φαίνεται ότι είναι πολύ μικρός και μέχρι τώρα το είδος δεν έχει βρεθεί σε άλλο υδάτινο σύστημα της Ελλάδας. 

 Οι προστατευόμενες περιοχές ως εργαλείο για την αειφόρο διαχείριση της βιοποικιλότητας.

Μάνιος Νικόλαος,

Δρ. Δασολογίας & Φυσικού Περιβάλλοντος , Δασαρχείο Άμφισσας

Προστατευόμενη περιοχή είναι μία σαφώς καθορισμένη γεωγραφική έκταση με σημαντικές φυσικές ή πολιτιστικές αξίες, η οποία διαχειρίζεται με νομικά ή άλλα αποτελεσματικά μέσα για την επίτευξη της διηνεκούς διατήρησης της φύσης. Η Ελλάδα διαθέτει μεγάλη βιοποικιλότητα σε όλα τα επίπεδά της (γενετική βιοποικιλότητα, βιοποικιλότητα ειδών, βιοποικιλότητα φυτοκοινωνιών-οικοσυστημάτων και βιοποικιλότητα τοπίων). Η προστασία της βιοποικιλότητας σε όλα της τα επίπεδα επιβάλλεται από την ανάγκη ορθολογικής και αειφορικής διαχείρισης των φυσικών πόρων και είναι απαραίτητη για την επιβίωση του ίδιου του ανθρώπινου είδους στον πλανήτη Γη. Στην Ελλάδα οι προστατευόμενες περιοχές αποτελούν το σημαντικότερο εργαλείο διατήρησης της βιοποικιλότητας την οποία ακόμα ανακαλύπτουμε αφού δεν έχουν εκπονηθεί μέχρι σήμερα ολοκληρωμένες μελέτες καταγραφής της. Σύμφωνα με τον Ν. 3937/2011 το Εθνικό σύστημα προστατευόμενων περιοχών περιλαμβάνει: α. Περιοχές απόλυτης προστασίας της φύσης, β. Περιοχές προστασίας της φύσης, γ. Φυσικά πάρκα (εθνικά ή περιφερειακά), δ. Περιοχές προστασίας οικοτόπων και ειδών (Ειδικές Ζώνες Διατήρησης, Ζώνες