Χαρακτηριστικά Διαδρομής
Μήκος: 11, 2 χλμ
Υψόμετρα: Αρχή: 440 μ.
Μέγιστο: 2457 μ.
Υψομετρική διαφορά: 2017 μ.
Σήμανση: Κόκκινα τετράγωνα σημάδια
Βλάστηση: Abies cephalonica (κεφαλληνιακή ελάτη), Quercus coccifera (πουρνάρι), Juniperus oxycedrus (οξύκεδρος)
Βαθμός δυσκολίας : Δύσκολο
Χαρακτηριστικά: Φυσικό περιβάλλον σε συνδυασμό με την ιδιαίτερη γεωμορφολογία της περιοχής, αλπικό τοπίο. Το μονοπάτι βρίσκεται εντός των Προστατευόμενων Περιοχών ΖΕΠ και ΕΖΔ (NATURA 2000)
Προτεινόμενη περίοδος: Μάιος – Οκτώβριος χωρίς χειμερινό εξοπλισμό, ενώ με εξοπλισμό μπορεί να πραγματοποιηθεί καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους, υπολογίζοντας πάντα τη διάρκεια της ημέρας. Αν υπάρχει 4x4 μπορεί κάποιος να προσεγγίσει τη διαδρομή από πιο ψηλά, από το εκκλησάκι του Α. Ιωάννη που συναντάμε στη πορεία στην Ανατολική πλευρά του ρέματος, μέσω του χωματόδρομου που βρίσκουμε στα δεξιά μας πηγαίνοντας προς την ιερά μονή της Παναγίας της Οδηγήτριας.
Ένα από τα πιο εντυπωσιακά και παρθένα τμήματα του Παρνασσού με μοναδική βλάστηση και θέα στην άγρια πλευρά των ψηλών κορυφών του βουνού. Αρκετά απαιτητική λόγω της υψομετρικής διαφοράς και της απόστασης που πρέπει να διανυθεί, η οποία είναι συνολικά περίπου 22 χλμ. Οι ώρες που χρειάζονται είναι 10 με 13, αναλόγως τις συνθήκες, την εποχή και κυρίως το επίπεδο του ορειβάτη.
Περιγραφή Διαδρομής
Αφετηρία της διαδρομής είναι το χωριό Τιθορέα (Βελίτσα) σε υψόμετρο 450 μ., η οποία απέχει περίπου 63 χλμ από την Λαμία ακολουθώντας την Ε.Ο Λαμίας – Λιβαδειάς. Στην διασταύρωση που οδηγεί στο χωριό (υπάρχει πινακίδα) στρίβουμε δεξιά ακολουθώντας ασφαλτοστρωμένο δρόμο (5 χλμ ανηφορικού δρόμου που οδηγεί στην είσοδο του χωριού). Φτάνοντας στα πρώτα σπίτια του χωριού συναντάμε τα επιβλητικά ερείπια οχυρού του 4ου αι π.X. Ανηφορίζουμε περπατώντας για 5 λεπτά περίπου και φτάνουμε στην πλατεία του χωριού οπού κυριαρχεί ο πελώριος αιωνόβιος πλάτανος.
Από εκεί συνεχίζουμε για περίπου 800 μ. στο πλακόστρωτο δρόμο που οδηγεί στην είσοδο του μονοπατιού και συναντάμε χαρακτηριστικό ταμπελάκι.
Βρισκόμαστε στην κατώτερη ζώνη βλάστησης στον Παρνασσό, με την ευμεσογειακή και παραμεσογειακή ζώνη βλάστησης να εισδύουν η μια στην άλλη. Ξεκινώντας το μονοπάτι κινούμαστε ΝΔ παράλληλα με το φαράγγι του Καχάλα με τους επιβλητικούς ασβεστολιθικούς – καρστικούς σχηματισμούς και τις διάσπαρτες μικρές σπηλιές που διακρίνουμε και στις δύο πλευρές της διαδρομής.
Ακολουθώντας τη σήμανση που υπάρχει και προχωρώντας ανάμεσα από ασφάκες, πουρνάρια, ροδιές και λουλούδια κοινά αλλά και ενδημικά της Ελλάδας στο μονοπάτι που έχει μια μικρή ανηφορική κλίση, φτάνουμε σε περίπου 30 λεπτά στα 509 μ. υψόμετρο σε ταμπελάκι όπου θα αφήσουμε στα δεξιά μας το μονοπάτι για τη Σπηλιά του Οδυσσέα Ανδρούτσου και θα κατεβούμε στο ρέμα, με είδη χλωρίδας χαρακτηριστικά της αζωνικής βλάστησης.
Κατεβαίνοντας ελάχιστα (499 μ. υψόμετρο) στο μονοπάτι, φτάνουμε στο ρέμα σε σημείο που βλέπουμε ένα παλιό μύλο και εκεί το διασχίζουμε, ακολουθώντας το μονοπάτι που ελίσσεται και ανεβαίνοντας στα 585 μ. βγαίνει στην απέναντι πλευρά δίπλα σε παλιό αγωγό. Συνεχίζουμε το ανηφορικό μονοπάτι και αφού συναντήσουμε το δρόμο φτάνουμε μετά από περίπου 15 λεπτά στο ξωκλήσι του Αγ. Ιωάννη (713 μ. υψόμετρο) όπου μπορούμε να βρούμε πόσιμο νερό από τη βρύση που υπάρχει εκεί. Από εκεί αν κοιτάξουμε στην δυτική μεριά του ρέματος, βλέπουμε απέναντί μας τη σπηλιά του Οδυσσέα Ανδρούτσου.
Εκεί ξεκινάει καλογραμμένο ανηφορικό μονοπάτι με κόκκινη σήμανση το οποίο διασταυρώνεται με το χωματόδρομο σε δυο σημεία και αμέσως μετά συνεχίζει σε πυκνό ελατοδάσος (Abies cephalonica), ώσπου να φτάσει σε περίπου 2 χλμ, σε ράχη (1.204 μ. υψόμετρο). Στο σημείο αυτό συναντάμε ταμπελάκι που μας οδηγεί προς αριστερά για τις ψηλές κορυφές.
Ανεβαίνοντας προς τη ράχη, η θέα στις ψηλές κορυφές του Παρνασσού είναι μοναδική, ενώ διακρίνεται ο εντυπωσιακός καταρράκτης της Τρύπης, στο λούκι που κατεβαίνει ανάμεσα από την Λιάκουρα και τον Καλόγερο.
Συνεχίζουμε για λίγο την ανηφορική πορεία πάνω στη ράχη μέχρι τα 1.300 περίπου μέτρα υψόμετρο, όπου βλέπουμε απέναντι μας τη χαράδρα της Βελίτσας (ή αλλιώς ‘Ξηρόρεμα’), ανάμεσα από τη Λιάκουρα και τις Τρείς Τσούμπες. Στη συνέχεια, για περίπου 1 χλμ. τραβερσάρουμε για να φτάσουμε στην πηγή Τσάρες, στα 1359 μ. υψόμετρο η οποία έχει πόσιμο νερό, το τελευταίο σημείο με νερό που συναντάμε. Από εκεί κινούμαστε δυτικά σε απότομη ανηφόρα με σάρα στο μεγαλύτερο τμήμα της, ανάμεσα στα τελευταία έλατα που θα συναντήσουμε και αφού περάσουμε από τη θέση ‘ψηλό κοτρόνι’ θα συναντήσουμε μια στάνη κοντά στην άκρη της ράχης και στα όρια του δάσους.
Πλησιάζουμε πλέον στην ανωδασική ζώνη των υψηλών ορέων, το «αλπικό» κομμάτι του βουνού, όπου η βιοποικιλότητα, αν και αποτελείται από φυτά χαμηλού ύψους, είναι πολύ πλούσια. Από την στάνη στα όρια του δάσους, συνεχίζουμε για περίπου ένα χιλιόμετρο την αρκετά ανηφορική πορεία παράλληλα με το ρέμα στα δεξιά μας, μέχρι να βγούμε σε παλιά στρούγκα στο σημείο ‘λιθαρόστρουγκα’ στα 1800 μ. υψόμετρο.
Έχουμε πλέον μπει στην άγρια χαράδρα της Βελίτσας με τα πολλά αγριολούλουδα –εκ των οποίων κάποια σπάνια. Ανάμεσα στα φυτά που συναντάμε είναι είδη αστραγάλου(Astragalus sp.), η ελαιώδης δάφνη (Daphne oleoides), άρκευθοι (Juniperus communis sb. nana) κ.α και ακολουθώντας τα σημάδια, ανηφορίζουμε μέσα στο ρέμα, στη ‘χούνη’ για περίπου ένα χιλιόμετρο όπου περνάμε στα δεξιά της ρεματιάς και βγαίνουμε σε παλιά στρούγκα στα 2083 μ. υψόμετρο με τις 3 Τσούμπες απέναντί μας.
Εκεί τα σημάδια μας οδηγούν δεξιά σε απότομη ανηφόρα που μας βγάζει στη ράχη κάτω από τη Λιάκουρα, περίπου στα 2300 μ. Ακολουθούμε το ανηφορικό μονοπάτι με αρχικά Α και μετά Β κατεύθυνση και αφού ανέβουμε τα τελευταία μέτρα και δούμε μοναδικά ενδημικά αγριολούλουδα του Παρνασσού, φτάνουμε στην ψηλότερη κορυφή, τη Λιάκουρα στα 2.457 μ υψόμετρο.
Από εκεί η θέα είναι εκπληκτική προς όλες τις κατευθύνσεις καθώς σε μια μέρα με καθαρή ατμόσφαιρα μπορεί κάποιος να δει από τον Ταΰγετο μέχρι τον Όλυμπο, ενώ τα υπόλοιπα βουνά της Στερεάς Ελλάδας εντυπωσιάζουν. Η επιστροφή γίνεται από την ίδια διαδρομή.